هو الطبیب .
یعنی برف ببارد، همه جا تعطیل بشود، دراز بکشی روی تخت . بی خیال دنیا . فقط به خوابیدن فکر کنی! تصورش را بکن .
برف بیارد، دلت هم خوش باشد به برف و صورتت فقط خیس از نم باران، و چشم هایت فقط قرمز از سرما . برف ببارد، منتظر کسی هم نباشی، برای کسی هم نامه هایی که نه شروع دارد نه پایان ننویسی، دلت هم پیش کسی گیر نباشد، راحت راحت . خوشحال خوشحال . فقط بخوابی . شاید کسی فکر کند که بیقراری کسی می ارزد به صدتا آرامش! راستش من هم موافقم . ولی خب آدم خسته می شود یک جایی دیگر . یعنی یک روزی، یک لحظه ای، وقتی حوصله اش سر می رود، دلتنگی دلش را می زند! و دلتنگی که دل آدم را بزند، خب دیگر . یا یک جور‌دیگر بگویم! دلتنگی که خیلی زیاد شود، همه دل آدم را پر می‌کند و دیگر جایی نمی ماند برای دوست داشتن .
خلاصه! مدتی بود ننوشنه بودم اینجا . و وقتی نمی نویسم انبوه غصه های عالم آوار می شود روی دلم! به هرحال دل هرکسی به چیزی خوش است . ما هم دلخوشیم به این برفی که پوشانده زمین را، به این هوایی که یخ یخ است به این خوابی که آرام آرام آمده پشت پلک هایم .
و امید! امید داریم . حال آنکه خیلی خواستند نداشته باشیم . و انصافا کم هم نگذاشتند! یعنی هرآنچه می توانستند بکنند، کردند . دریغ از اینکه ما برفیم! هرچقدر هم راه بروند رویمان، یخ ترمان می کنند و آنوقت خودشان می خورند زمین! دریغ از اینکه ما بارانیم . با تشت نمی توان قطعمان کرد . دریغ از اینکه ما هم خدایی داریم . که دوستمان دارد . دریغ از اینکه دریغ از خیلی چیزها! اصلا مهم نیست . ارزش فکر کردن ندارد . مهم همین برفی است که می بارد و همین دلی که خیلی خوش است .
درباره این سایت